THE NEW ACROPOLIS MUSEUM

ΜΑΘΕΤΕ ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ. (Με "κλικ" σε κάθε φωτογραφία) ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ:http://www.theacropolismuseum.gr

1 2 3

4 5

ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ ΤΗΣ "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ"(1), ΤΟΥ "ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΤΥΠΟΥ" (2), ΤΗΣ "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ" (3) ΚΑΙ ΤΟΥ "ΕΘΝΟΥΣ" (4,5)

ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΕΤΟΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Του Γιώργου Αγγελόπουλου από "ΤΑ ΝΕΑ"

Είναι άραγε το 1204 (η άλωση της Πόλης από τους Σταυροφόρους) ή μήπως το 1453 (η άλωσή της από τους Οθωμανούς); Μήπως το 1492 (η ανακάλυψη της Αμερικής); Ή το 1989 (η πτώση του Τείχους του Βερολίνου); Βλέποντας το παρελθόν από το βάθρο του 2009, ποιο είναι άραγε το πιο σημαντικό έτος στην ιστορία της ανθρωπότητας;
Το ερώτημα τίθεται από το ένθετο «Ιntelligent Life» του έγκυρου περιοδικού «Εconomist». «Είναι ένα παιχνίδι, αλλά και κάτι παραπάνω» γράφει ο Άντριου Μαρ, ο υπεύθυνος του περιοδικού για την έρευνα αυτή. Διότι η ανθρώπινη ιστορία είναι γεμάτη ορόσημα. Το ποιο θα επιλέξουμε ως σημαντικότερο λέει πολλά για το τι είμαστε, ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε. Οι ειδικοί τους οποίους συμβουλεύτηκε το περιοδικό προφανώς δεν συμφώνησαν. Έτσι έδωσε τον λόγο στους συντάκτες του, οι οποίοι ψήφισαν- και αιτιολόγησανποια είναι κατ΄ αυτούς η σημαντικότερη χρονιά στην ανθρώπινη ιστορία. Αργότερα θα ανακοινώσει το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας των αναγνωστών του (οι οποίοι μπορούν να ψηφίζουν στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www. moreintelligentlife. com/blog/emily-bobrow/mostimportant-year-time-vote τις χρονολογίες που έχουν ήδη προτείνει οι συντάκτες του περιοδικού ή να προτείνουν μια δική τους).
Οι κόντρες
Πολλές χρονολογίες «ερίζουν» για τον τίτλο της «σημαντικότερης στην Ιστορία». Οι χριστιανοί μπορούν να επιλέξουν το έτος της γέννησης ή της σταύρωσης του Ιησού (αν και θα πρέπει να συμφωνήσουν πρώτα σ΄ ένα έτος για καθένα απ΄ αυτά τα γεγονότα). Οι μουσουλμάνοι μπορούν να επιλέξουν τη μετάβαση του Προφήτη στη Μεδίνα, το 622. Όμως ο Άντριου Μαρ επισημαίνει πως οι θρησκευτικές χρονολογίες πρέπει μάλλον να αποκλειστούν ως έτη με παγκόσμια σημασία, ελλείψει μιας παγκόσμιας θρησκείας.

Το ίδιο ισχύει για πολλούς πολέμους και πολιτικά γεγονότα. Ο θάνατος του Ιούλιου Καίσαρα (44 π.Χ.) ή η άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453) υπήρξαν σημαντικότατες χρονολογίες για τη χριστιανική Ευρώπη, όμως είναι δύσκολο να υποστηρίξει κανείς ότι ήταν σημαντικές και για κάποιον στην Κίνα, την Ιαπωνία ή την Αφρική. Το 1492, με την ανακάλυψη της Αμερικής, ανέτειλε η εποχή των μεγάλων εξερευνήσεων που οδήγησαν τον άνθρωπο μέχρι τη Σελήνη. Αντιστοίχως το 1439, η χρονιά που επινοήθηκε από τον Γουτεμβέργιο η τυπογραφία, άρχισε το μεγάλο ταξίδι της επικοινωνίας που οδήγησε μέχρι το Ίντερνετ. Το 1776, με την ανεξαρτησία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής ανοίγει ο δρόμος προς τη σύγχρονη φιλελεύθερη δημοκρατία. Το 1945 σήμανε το τέλος του πιο τρομερού πολέμου και του ναζισμού, καθώς και την αρχή της πυρηνικής εποχής με την ατομική βόμβα. Το 1989, με την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, ήταν η χρονιά του τέλους του κομμουνισμού και ο πρόλογος της παγκοσμιοποίησης.

Ίσως όμως, καταλήγει ο Άντριου Μαρ στο «Ιntelligent Life», η πιο σημαντική χρονιά της Ιστορίας να είναι το 2009. Αν το φθινόπωρο, στη Σύνοδο Κορυφής της Κοπεγχάγης για την κλιματική αλλαγή, οι μεγάλες δυνάμεις δεν συμφωνήσουν, το 2009 θα είναι η χρονιά που θα έχουμε χάσει την τελευταία ευκαιρία για να σώσουμε τον πλανήτη.

Οι Σταυροφόροι
Για τον επικεφαλής του Τμήματος Διεθνών Ειδήσεων του «Εconomist» Μπρους Κλαρκ, η χρονιά που σφράγισε την ανθρώπινη ιστορία είναι το 1204. Στις 12 Απριλίου της χρονιάς εκείνης οι Σταυροφόροι που υποτίθεται ότι προωθούσαν τα χριστιανικά συμφέροντα στους Αγίους Τόπους, άλωσαν τη μεγαλύτερη χριστιανική πόλη του κόσμου, την Κωνσταντινούπολη. Βεβήλωσαν ιερά, έκλεψαν έργα τέχνης και έκαψαν χιλιάδες ανθρώπους μέσα στα σπίτια τους. Αυτό το επεισόδιο μάλλον, παρά το Σχίσμα του 1054 ανάμεσα στην Ορθόδοξη Χριστιανοσύνη και τη Ρώμη, ήταν που σηματοδότησε τις διαφορετικές πορείες που ακολούθησαν η χριστιανική Ανατολή (της Ρωσίας περιλαμβανομένης) και η χριστιανική Δύση. Η πικρία που έμεινε από τη λεηλασία δίχασε τόσο τον χριστιανικό κόσμο, υπογραμμίζει ο Κλαρκ, ώστε έγινε ευάλωτος στους προελαύνοντες Οθωμανούς. Ακόμη και τώρα βρισκόμαστε σ΄ ένα γεωπολιτικό τοπίο τα κύρια χαρακτηριστικά του οποίου αντανακλούν τα γεγονότα του 1204, όταν η χριστιανοσύνη χωρίστηκε στη μέση.

Ο ΚΑΙΡΟΣ ΣΗΜΕΡΑ

Ο ΙΟΣ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

Ο Ελληνοαμερικανός βιολόγος, γιατρός και πανεπιστημιακός Νίκολας Χρηστάκης βρέθηκε στη φετινή λίστα των «100 σημαντικότερων» του περιοδικού «ΤΙΜΕ» για τη θεωρία του περί του ιού της ευτυχίας. Σύμφωνα με τον καθηγητή, «όταν οι άνθρωποι γύρω μας γίνονται πιο ευτυχείς, γινόμαστε και εμείς … Όταν δύο φίλοι βρίσκονται σε απόσταση μικρότερη του ενός μιλίου και ο ένας γίνει πιο ευτυχισμένος, οι πιθανότητες να ευτυχήσει και ο φίλος του αυξάνονται κατά 15%». Τα συμπεράσματα αυτά προέκυψαν από την τριαντάχρονη μελέτη ενός δικτύου περίπου 5.000 φίλων και συγγενών στην περιοχή της Μασαχουσέτης. Διαπιστώθηκε ότι υπήρχαν διακριτές ομάδες ευτυχισμένων και δυστυχισμένων ατόμων και όχι τυχαία. Η ευτυχία μεταδιδόταν από το άτομο στους φίλους και στους φίλους των φίλων.
H ευτυχία λοιπόν είναι κολλητική. Όταν όλοι γύρω σου ευτυχούν, είσαι και εσύ υποχρεωμένος να συμμετάσχεις στη γενική ευωχία. Μη σκεφτείς ούτε για αστείο να σε πιάσει το παράπονο, π.χ. γιατί του άλλου του ήρθαν δεξιά, ενώ εσένα σε πάει πάντα κόντρα. Μην αποτολμήσεις να ενδώσεις σε φθονερές σκέψεις και να ζηλέψεις την καλοτυχία του άλλου. Μη διανοηθείς να υποπέσεις σε αμαρτωλές γκρίνιες τύπου: «άτιμη κοινωνία, άλλων τους τρέχουν από τα μπαντζάκια και εγώ τραβιέμαι σαν λάστιχο». Και κυρίως μακριά από θεωρίες περί άνισης κατανομής του πλούτου, περί ταξικών προσδιορισμών, περί κοινωνικής επιρροής και οικονομικής ισχύος. Έτσι και αλλιώς τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία. (παρ΄ ότι ο Ανδρ. Λασκαράτος πολύ εύστοχα είχε αναρωτηθεί: «Μήπως φέρνουν τη δυστυχία;»
Κατά τον Δρα Χρηστάκη, την ευτυχία μπορεί να μην μας τη φέρνουν τα λεφτά, τη φέρνουν όμως τα λεφτά των άλλων. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να τους πλησιάσεις σε ικανή χιλιομετρική απόσταση ώστε να κολλήσεις την ευτυχία τους, χωρίς μάλιστα να χρειαστείς και τα λεφτά τους. Αν λοιπόν σε πιάσουν οι μαύρες σου, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να εντοπίσεις ένα τσούρμο χαρούμενων τύπων και να τους πάρεις από πίσω. Βρες τίποτα εύθυμους που εκκωφαντικά θα σφύζουν από ευτυχία και πιάσε τους κουβέντα. Ούτε λεπτό μη σταθείς να αναρωτηθείς «μωρέ, τι χαζοβιόληδες είναι αυτοί» γιατί θα απολέσεις την … ευτυχία του να κολλήσεις την αρρώστια τους.
Αλλά ακόμη και αν είσαι μίζερος βρε παιδί μου και μαυρόψυχος, γουστάρεις τη δυστυχία σου και την καταβρίσκεις με τις αστοχίες, τις ατυχίες και τις στραβές ζωής, πάλι δεν τη γλιτώνεις. Θα σου έρθει η ευτυχία κατακέφαλα, αφού ο ιός της ευτυχίας των παρακείμενων νοσούντων μοιραία θα μεταδοθεί και σε σένα. Εντάξει, όλοι καταλαβαίνουμε πώς ένας άνθρωπος επιδρά πάνω στον άλλο. Oι σκέψεις και τα αισθήματα όχι μόνο πώς μεταδίδονται από άνθρωπο σε άνθρωπο, αλλά... από άνθρωπο σε άνθρωπο σε άνθρωπο σε άνθρωπο!
Όχι μόνο στην ευτυχία, αλλά και σ΄άλλα πράγματα, όπως είναι η παχυσαρκία, το κάπνισμα, ακόμα και ο αλτρουισμός ή οι πολιτικές πεποιθήσεις, υπάρχει σημαντικός βαθμός επιρροής. Με άλλα λόγια, αν ο φίλος του φίλου μου είναι ευτυχισμένος, οι πιθανότητες να είμαι και εγώ είναι αυξημένες. Εκπληκτικό! Υπολογίζεται ότι κάθε ευτυχισμένος φίλος αυξάνει τις πιθανότητές μας να ευτυχίσουμε κι εμείς κατά ένα διόλου ευκαταφρόνητο 9%. Αντίστοιχα όμως, μια δυστυχής παρέα «ρίχνει» και εμάς σε ποσοστό 7%. Τώρα, το τι γίνεται όταν οι συναναστροφές μας ακόμα και με κολλητούς φίλους διέρχονται σήμερα μέσα από καλώδια, email ή ακόμα χειρότερα το facebook, μένει να αποδειχθεί. Σίγουρα όμως πολλές συμπεριφορές και συνήθειες μπορούν να μεταδοθούν ακόμα και από μεγάλες αποστάσεις. Επηρεάζεις τους φίλους σου ακόμα κι αν δεν τους βλέπεις».
Επίσης η έρευνα διαπίστωσε ότι αν κανείς είναι δημοφιλής, αυτό συμβάλλει στην ευτυχία του. Τα άτομα στο επίκεντρο των κοινωνικών δικτύων είναι τα πιο πιθανά να νιώσουν ευτυχία. Οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι τείνουν να είναι αυτοί που βρίσκονται στο κέντρο. Αν κάποιος στο περιθώριο ενός κοινωνικού δικτύου γίνει πιο ευτυχισμένος, δεν σημαίνει ότι μετακινείται αυτόματα στο επίκεντρο της ομάδας. Απλώς παραμένει εκεί που βρίσκεται, αλλά βιώνει με πολύ πιο ευτυχισμένο τρόπο τον εαυτό του. Η ευτυχία δεν αλλάζει τη θέση των ατόμων σε ένα δίκτυο, απλώς εξαπλώνεται μέσω του δικτύου. Το πώς ακριβώς γίνεται αυτό παραμένει μυστήριο. Μια θεωρία είναι ότι οι πιο χαρούμενοι άνθρωποι είναι και πιο φιλικοί και πρόθυμοι να προσφέρουν βοήθεια, γεγονός που τους επιτρέπει να μεταδώσουν το συναίσθημά τους. Ή μπορεί να οφείλεται στο ότι κάνοντας παρέα με ευτυχισμένους ανθρώπους, ωφελείται η σωματική, ψυχική και διανοητική μας υγεία.
Μία απορία μένει. Αν σε κάθε παρέα ευδιάθετων τύπων γίνει κολλιτσίδα ένα τσούρμο δυστυχείς και αναξιοπαθούντες, δεν θα διακυβευθεί η καλή διάθεση των πρώτων; Δηλαδή προτού προλάβει να μεταδοθεί ο ιός της ευτυχίας να κατισχύσει εκείνος της συμφοράς και της κακοτυχίας; Με αποτέλεσμα να χάσουν οι ευτυχισμένοι το κέφι τους και να μην έχουν ευτυχία να μεταβιβάσουν; Και αν τότε αναθαρρήσει ο ιός της δυστυχίας, προσλάβει επιδημικές διαστάσεις και μας πάρει όλους από κάτω; Και μία δεύτερη. Αφού κατά τον καθηγητή Χρηστάκη η ευτυχία είναι τόσο κολλητική, γιατί ήδη δεν υφιστάμεθα παγκοσμίως τις συνέπειες της πανδημίας της; Τι εμποδίζει την καλπάζουσα ίωση να κατακυριεύσει τον πλανήτη και να μας χαρίσει απλόχερα τα συμπτώματα της χαράς και της καλοπέρασης;
ΑΠΟ: thinklab

Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν την πενταετία 1960-1965, την γενιά των «επαναστατών».

«Οι σκέψεις σας φωνάζουν τόσο δυνατά, που δεν ακούω εκείνο που μου λέτε» Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε ναπεριμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανόύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλοτο πρωί για να κοινωνήσουμε.
Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.
Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.
Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα κάνοντας κόντρες.
Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερέςγωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.
Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώνταςσε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δενγυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάζαμε τα κόκαλακαι τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους«υπεύθυνους». Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα καιδεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν μελίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο οεαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμενα το ξεπερνάμε. Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσωςκάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλιανερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιάφορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζανπλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι. Δεν είχαμε Playstations, τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε ναβγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλάβγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό,αμπάριζα… μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω,τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμεχιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου.
Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τουςγονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανένανυπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε; Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε νασυμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρεςστην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίςμαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στηνάμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room. Είχαμε δίψα για τον άλλον, ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς» … συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί! Από: aanasto 20/5/09